Перевод: с исландского на английский

с английского на исландский

to warn a person

  • 1 VARR

    (vör. vart), a.
    1) aware; verða e-s varr, verða varr við e-t, to be aware of, learn, hear; gera e-n varan við e-t, to warn a person; gera vart við e-t, to draw attention to a thing;
    2) wary, cautious; vera varr um sik, to be on one’s guard; varr við e-t, on one’s guard against.
    * * *
    vör, vart, adj.; [Goth. wars; A. S. wear; Engl. ware; Germ. wahr; Dan. var, etc.]:—ware, aware; verða varr við e-t, to be aware, of, learn, hear, Fms. i. 27, Eg. 58; hlaupa í hús inn ok verða ekki við menn varir, 230; þeir verða við þat varir, at …, Lv. 7; áðr Rútr varð varr við, Nj. 8; varð hann varr af túlki hvat þeir töluðu, Al. 104; er þeir urðu þessa varir, Fms. iv. 309; göra e-n varan við, to warn a person, Fær. 248; göra vart við e-t, to make a thing noticed, Ísl. ii. 329; göra vart við sik, to shew oneself (= segja til sín), Eg. 79.
    2. wary, cautious; varastr við víg, Ls. 13; enn vari gestr, Hm. 7; varan bið ek þik vera ok eigi of-varan (ó-varan?), vertú við öl varastr, 132; verðr engi til fulls varr, nema …, Sks. 23; verum varir við höfuð-syndir, Hom. 33; vóru þeir varari um langar farir en áðr, Sturl. i. 81 C: vera varr um sik, to be on one’s guard, Ld. 268, Nj. 92, 106, 109.

    Íslensk-ensk orðabók > VARR

  • 2 VARNA

    (að), v.
    1) to withhold from one, deny one a thing, varna e-m e-s (varna e-m liðveizlu, máls, réttinda);
    2) varna við e-u, to abstain from (varna við kjötvi); varnaði-t við tárum, she could not forbear weeping.
    * * *
    að, [A. S. wearnian; Engl. warn], to warn off; v. e-m e-s (= varða e-m e-t), to warn a person off from a thing, deny him a thing; varna e-m liðveizlu, Korm. 206; varna þeim kaups, 218; v. þér réttinda, to deny thee justice, Fms. i. 82; vár honum þess varnat, vii. 261; v. Birni konungsdóms, v. 246; varna henni máls, Nj. 48, Band. 23 new Ed.; varna e-m bóta, Ísl. ii. 327; skal þér eigi þessa varna, Ld. 250; varna honum gjaldsins, Rd. 234; konungr varnaði þess eigi með öllu, Eg. 106; ek vii allra bóta v. um sonu þína, Korm. 48; ef hann varnar gjalds ( if he refuses to pay), verðr hann útlagr, Grág. ii. 281; ef menn varna þess at ganga þar í dóm, 322; hvat ek gaf eða hvers ek varnaði, Fms. vi. 220: with dat. less right, v. e-m lögligri atvinnu, Fb. i. 437: ellipt., ok honum er varnat (viz. þess), Grág. i. 405; hinum varðar útlegð ef þeir varna, 439; hann beiddi heima-mönnum griða, ok varnaði Egils, kvað hann eigi heima vera, and denied Egil, saying he was not at home, Sturl. iii. 173.
    2. varna við e-u, to abstain from; varnaðit við tárum, could not forbear weeping, Gh. 29; við hverju skal hann varna, Stj. 410: varna við kjötvi, to abstain from flesh, K. Þ. K. 124; í þeim dæmum megu allir sjá hvat þeir skolu göra eðr við hví varna, Eluc. 42; maðr á at varna við ( beware) at hann göri aldregi síðan slíkar syndir, Hom. 159.

    Íslensk-ensk orðabók > VARNA

  • 3 VÁRR

    (vör. vart), a.
    1) aware; verða e-s varr, verða varr við e-t, to be aware of, learn, hear; gera e-n varan við e-t, to warn a person; gera vart við e-t, to draw attention to a thing;
    2) wary, cautious; vera varr um sik, to be on one’s guard; varr við e-t, on one’s guard against.
    * * *
    vár, várt, mod. vor, a possess. pron. This word has undergone several changes, starting from an original form uns, Goth. unsar, which was contracted into ús, cp. órir, p. 469; next the s changed into r (as in vera, heyra, eyra, járn), thus it became ûrr or ór-r, cp. A. S. ûre, Engl. our; lastly, the initial vowel was turned into the cognate consonant v, prob. from being confounded with the personal pronoun vér. The old poets seem only to know the vowel form, as is always seen in alliteration, Vþm. 4, 7, Hým. 33, Hkv. Hjörv. 23; and so in rhymes, stórr, órar, Kormak. Thorodd cites this form, órar eru ú-rækðir órar; and the earliest vellums use it throughout. About A. D. 1200 várr begins to appear, an innovation prob. imported from abroad; thus in Clem. S. (Arna-Magn. 645), p. 147, ‘ór,’ ‘órum,’ six times (ll. 1, 4, 9, 12, 13, 28), but ‘várra,’ ‘vár,’ twice (ll. 6, 25); in a few poems of the 12th century, preserved in late vellums, the spelling is ‘vórr,’ whereas the alliteration and rhyme demand ó, e. g. Líkn. 24, Harms. 53, 54, 58; in Ls. 52 ‘vömmin vár’ is an exception and otherwise corrupt, for ‘vár’ could not have existed at the time when that poem was composed. In this way the modern várr arose, being quite peculiar to the Scandinavian: [Dan. vor, Swed. vår; whereas Goth. unsar, Germ. unser, answer to the obsolete Icel. ossir; and A. S. ûre, Engl. our, answer to early Icel. órr]:—our.
    B. USAGES.—Our; várt höfuð, Fms. x. 7; várs herra, Stj.; várrar, id.; með vórum afla, Hkr. ii. 92; várra glæpa, Stj.
    2. neut. as subst.; [cp. Engl. ours]; láta slíka sitja yfir váru, Ísl. ii. 224.
    3. with another pron.; várr skal hverr eina konu eiga, N. G. L. i. 20; várr skal engi blandask við búfé, each of us, 18; skipi hvert várt stýrði, Am. 96; einn várn, one of us, Fms. vi. 165; hverjum várum, each of us Ó. H. 61; kvað hvern várn skyldu falla þveran of annan, Fms. vi. 313 (in a verse); sjám hverr várr ( who of us) fái fyrst búnar snekkjur. Fas. i. 350 (in a verse); engum várum, none of us, Glúm. 332; fundir várir Hákonar, our meetings, i. e. of H. and myself, Fms. vii. 256.

    Íslensk-ensk orðabók > VÁRR

  • 4 VARÐA

    I)
    (að), v.
    1) to warrant, guarantee, answer for;
    varða fyrir e-n, to stand bail for one;
    ek vil, at Flosi einn varði við mik, my will is that F. alone shall be answerable (for the fines) to me;
    2) to bargain for (S. hefir áðr varðat viðinn fyrir þrjú hundruð einlit);
    3) to be of importance (ef þér þykkir varða um mína vináttu);
    varða e-n, to concern one, be of importance to one (at segja þér þat, er þik varðar);
    varða miklu, litlu, engu, to matter much, little, naught;
    hann kvað þá engu þat varða, said it was no business of theirs;
    varðar engu um vára aptrkomu, it does not matter whether we come back or not;
    4) to guard, watch, defend (varða land, alla vega);
    varða mér bátinn: to forbid me the boat, by force;
    varða e-m, with infin. to hinder, prevent (varðar hann fé váru at komast yfir ána);
    5) to be liable to, punishable by (varðar þat fjörbaugsgarð);
    hvat varðar, þótt vér reynim, what risk though we try?;
    varða e-m e-t, to entail as a penalty upon one (spurði, hvat konu varðaði, ef hón væri í brókum jafnan svá sem karlar);
    varða við lög, to be punishable by law (þat ætla ek við lög varða at vinna á Mikjálsdegi);
    ok lét varða þriggja marka útlegð, he asked for a fine of three marks;
    6) to belong to (sú jörð er klaustrinu varðaði).
    f. pile of stones, cairn (hlaða, reisa vörðu).
    * * *
    að, [Ulf. in fra-wardian; A. S. wardian; Engl. ward, warrant; Germ. warten; Fr. guarder, etc.; cp. vara]:—to warrant, guarantee, answer for; esp. as a law term, björn ok úlfr, þeirra verk skal engi maðr varða, N. G. L. i. 45; varðar hann þat alls ekki nema við Guð, … varða orð ok verk fyrir e-n, Grág. (Kb.) i. 139; handsala-menn þá er varða vildi, at …, Sturl. iii. 43; ek vil at Flosi einn varði við mik, I shall be my sole surety, Nj. 256; vill hann sjálfr varða ( bail) fyrir honum, Þiðr. 75; ef maðr kaupir man at manni, þá skal sa varða, er sölumaðr er, við stinga ok við stjarfa, N. G. L. i. 29; skal bóndi hverr einum húsum varða, at eigi falli krossar, 11; bú hans varðar taki, is bailable, 47; varða taki fyrir e-n, to be bail for a person, 48; varði lóð þar til lokit er, Gþl. 331: ok varða við hey sínu við hey hans. Grág. (Kb.) ii. 96 (Jb. 243); ok skal varða við engi því, Kb. ii. 94: ok svá skulu þeir við varða, Jb. 277; einyrkjar skulu varða fjögur þing. Gþl. 438; skal hann varða þeim af þessum eignum fulla lögskyld, D. N. iii. 88; sá vita-vörðr skal varða þrjár … örtugar, N. G. L. ii. 37; þess viðar er hann hafði áðr varðat fyrir sína hönd, secured, bought, Rd. 253.
    2. metaph. to be of importance; ef þér þykkir varða um mína vináttu, Fms. ii. 119; lézk hann skyldr at segja þér þat er þik varðar, Glúm.; þá hluti er þeim þætti sik varða, Eb. 112; v. mikla, litlu, önga, to matter much, little, naught: um þá hluti er mér þykkir mestu varða, Fms. ii. 120, v. 102: varðar engu um vára aptrkvámu, vi. 13; varðar mest til allra orða, at …, Lil.: with a double dat., e-m varðar e-u, miklu varðar þeim, at þeir sé, Gþl. ix: acc., hvat mun v. þótt vér heyrim, what will it matter? i. e. why not hear it? Fms, vii, 60, vi. 95: hvat mun v. (þótt ek eta)? Eg. 604: acc. of the person, þat varðar þik engu, ‘tis no business of thine; þeir spurðu hví hann var þar kominn, hann kvað þá engu þat varða, Þorf. Karl. 414: so in mod. usage, þig varðar ekki um það, ‘tis no business of thine!
    II. to guard, defend; varða sjálfs þíns land, Lv.; v. e-m e-t, to ward a thing off from a person, i. e. In warn one off from a thing (= Lat. arcere); varða mér bátinn, to forbid me the boat, by force, Fms. vii. 32; v. mér skarðit, Ölk. 37: v. fé váru at komask yfir ána, Krók. 38; v. þeim öll vöð ok vatns-föll á ánni, Stj. 394; hann kvaðsk mundu varða, at eigi kæmisk hann þar útan, Rd. 244: to guard, þá vegu er hann varðaði, Sól. 1; er þú á haugi sitr ok varðar alla vega, Skm. 11. Fsm.: of boundaries, himinn varðar fyrir ofan, en hafit Rauda fyrir útan, Ísl. ii. 489; þaðan ræðr á … þaðan varðar lækr er, fellr, D. I. 577.
    III. as a law term, denoting the fine, punishment, and liability legally incurred, absol. or with dat. of the person (Gr. ὀφείλω, ὀφλισκάνω), to be liable to, finable, punishable; þeim varðar elði þeirra, Grág. (Kb.) i. 108; varðar þeim þat ekki við lög, they incur no penalty by the law …, 44, passim: the penalty (amount) in acc., slíkt (acc.) varða bjargir hins, ii. 25; ljúgvitni varðar skóggang, varða N.M. marka sekð, to be finable so many marks: þá varðar ekki þótt gögnum sé haldit, Kb. i. 143; eigi varðar haga-beit, ii. 107; varðaði eigi um bjargir hans, Sturl. i. 92 C; hvat konu varðaði, ef …, Ld. 136, Grág. in countless instances; skóggangr (nom.) varðar, ef …, Grág. ii. 89 (is prob. an error for acc.); skyldi varða fjörbaugs-garði (better garð, acc.) et váttum kæmi við, Bs. i. 25

    Íslensk-ensk orðabók > VARÐA

  • 5 varða

    I)
    (að), v.
    1) to warrant, guarantee, answer for;
    varða fyrir e-n, to stand bail for one;
    ek vil, at Flosi einn varði við mik, my will is that F. alone shall be answerable (for the fines) to me;
    2) to bargain for (S. hefir áðr varðat viðinn fyrir þrjú hundruð einlit);
    3) to be of importance (ef þér þykkir varða um mína vináttu);
    varða e-n, to concern one, be of importance to one (at segja þér þat, er þik varðar);
    varða miklu, litlu, engu, to matter much, little, naught;
    hann kvað þá engu þat varða, said it was no business of theirs;
    varðar engu um vára aptrkomu, it does not matter whether we come back or not;
    4) to guard, watch, defend (varða land, alla vega);
    varða mér bátinn: to forbid me the boat, by force;
    varða e-m, with infin. to hinder, prevent (varðar hann fé váru at komast yfir ána);
    5) to be liable to, punishable by (varðar þat fjörbaugsgarð);
    hvat varðar, þótt vér reynim, what risk though we try?;
    varða e-m e-t, to entail as a penalty upon one (spurði, hvat konu varðaði, ef hón væri í brókum jafnan svá sem karlar);
    varða við lög, to be punishable by law (þat ætla ek við lög varða at vinna á Mikjálsdegi);
    ok lét varða þriggja marka útlegð, he asked for a fine of three marks;
    6) to belong to (sú jörð er klaustrinu varðaði).
    f. pile of stones, cairn (hlaða, reisa vörðu).
    * * *
    u, f. [Germ. warte], a beacon; hann bað þá göra þar vörðu til minnis, Orkn. 208.
    2. a pile of stones or wood to ‘warn’ a wayfarer; in Icel. varða is the popular name of stone cairns erected on high points on mountains and waste places, to ‘warn’ the wayfarer as to the course of the way, (in the Tyrolese Alps they are called ‘daube’ = Icel. þúfa, q. v.); hann reisti þar vörðu hjá dysinni, Hrafn. 9; varða á hálsinum fyrir sunnan Stiga-bæli. Dipl. v. 19; hæðir þær er heita Hallbjarnar-vörður … því eru þrjár vörður á þeirri hæðinni en fimm á hinni, Landn. 153; haug eða stóra vörðu, Stj. 182; náttmála-varða, Þórð. 58 (see náttmál); dagmála-varða, of piles of stones by which the ‘day-marks’ are fixed: freq. in local names, Vörðu-fell, Holtavörðu-heiðr, Landn., map of Icel.

    Íslensk-ensk orðabók > varða

См. также в других словарях:

  • warn — warner, n. /wawrn/, v.t. 1. to give notice, advice, or intimation to (a person, group, etc.) of danger, impending evil, possible harm, or anything else unfavorable: They warned him of a plot against him. She was warned that her life was in danger …   Universalium

  • warn — /wɔn / (say wawn) verb (t) 1. to give notice or intimation to (a person, etc.) of danger, impending evil, possible harm, or anything unfavourable: to warn a person of a plot against them; warned that she was in danger. 2. to urge or advise to be… …  

  • warn — [[t]wɔrn[/t]] v. t. 1) to give notice, advice, or intimation to (a person, group, etc.) of impending danger, possible harm, or the like 2) to urge or advise to be careful; caution: to warn a careless driver[/ex] 3) to admonish or exhort, as to… …   From formal English to slang

  • Person Centred Planning — Person Centered Planning(PCP) is a process designed to assist someone to make plans for their future. It is used most often as a life planning model to enable individuals with disabilities or otherwise requiring support to increase their personal …   Wikipedia

  • warn — [wôrn] vt. [ME warnien < OE wearnian < IE base * wer , to heed > GUARD] 1. to tell (a person) of a danger, coming evil, misfortune, etc.; put on guard; caution 2. to caution about certain acts; admonish [warned against smoking in the… …   English World dictionary

  • warn — verb is traditionally a transitive verb with a grammatical object corresponding to the person or people receiving the warning: She warned them of the danger / She warned them that it was unsafe. In the 20c an intransitive use with a following… …   Modern English usage

  • warn — v.tr. 1 (also absol.) a (often foll. by of, or that + clause, or to + infin.) inform of danger, unknown circumstances, etc. (warned them of the danger; warned her that she was being watched; warned him to expect a visit). b (often foll. by… …   Useful english dictionary

  • warn — I. , v. a. == advise a person. HD. 2834. AS. warnian II. , v. a. == refuse a thing to a person. RG. 367, 550 == hinder. 1274 B …   Oldest English Words

  • Duty to warn — A duty to warn is a concept that arises in the law of torts in a number of circumstances, indicating that a party will be held liable for injuries caused to another, where the party had the opportunity to warn the other of a hazard and failed to… …   Wikipedia

  • List of Early Edition episodes — The following is an episode list for the drama television series Early Edition. The show premiered in the United States on CBS on September 28, 1996. A total of 90 episodes were produced over the course of the show s four seasons, with the last… …   Wikipedia

  • praemunire — n. hist. a writ charging a sheriff to summon a person accused of asserting or maintaining papal jurisdiction in England. Etymology: med.L, = forewarn, for L praemonere (as PRAE , monere warn): the words praemunire facias that you warn (a person… …   Useful english dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»